Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quod iam a me expectare noli. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Duo Reges: constructio interrete.
Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Sed fac ista esse non inportuna;
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Nam de isto magna dissensio est. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ut pulsi recurrant? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Bonum valitudo: miser morbus.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?
Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.
Quid, quod res alia tota est? Ubi ut eam caperet aut quando? Age sane, inquam. Itaque contra est, ac dicitis; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sed ille, ut dixi, vitiose. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?