Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne, ut haec concinant? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; ALIO MODO. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Sed nimis multa. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
Quid est igitur, inquit, quod requiras? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.
Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Tu quidem reddes; Dici enim nihil potest verius. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Verum hoc idem saepe faciamus. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
