Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Duo Reges: constructio interrete. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur.
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Itaque his sapiens semper vacabit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Bork Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Quid enim possumus hoc agere divinius? De quibus cupio scire quid sentias. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.
Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Falli igitur possumus. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Nam ante Aristippus, et ille melius.
Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae cum dixisset, finem ille. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.
Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Sed ille, ut dixi, vitiose. An potest cupiditas finiri? Ut pulsi recurrant? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.
