Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Suo genere perveniant ad extremum; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Duo Reges: constructio interrete. Sed quae tandem ista ratio est? Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Sin aliud quid voles, postea. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Cave putes quicquam esse verius. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;
Haec dicuntur fortasse ieiunius; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Id mihi magnum videtur. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Nihil illinc huc pervenit.
Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Praeclare hoc quidem. Restatis igitur vos; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.
Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Sed ad bona praeterita redeamus.
Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.
Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Id Sextilius factum negabat. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Sin aliud quid voles, postea. An hoc usque quaque, aliter in vita? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
