Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. At hoc in eo M. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Sed nunc, quod agimus;
Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Tollenda est atque extrahenda radicitus.
Deprehensus omnem poenam contemnet. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Igitur ne dolorem quidem.
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.
Ut aliquid scire se gaudeant? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Illud non continuo, ut aeque incontentae.
Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Quid censes in Latino fore? Venit ad extremum; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit.
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Nam de isto magna dissensio est. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Duo Reges: constructio interrete. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sint ista Graecorum; Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;
Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Sed ad bona praeterita redeamus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ita prorsus, inquam; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Cur haec eadem Democritus? Quare conare, quaeso.
